‎

کجاست بالش امنی که باتوسربنهم
که حسرت سروسامان که گفته اند این است
"حسین منزوی بزرگ"

در انتظار تو تا كی سحر شماره كنم؟
ورق ورق شب تقویم كهنه پاره كنم؟

نشانه های تو بر چوب خط هفته زنم
كه جمعه بگذرد و شنبه را شماره كنم

برای خواستن خیر مطلقی كه تویی
به هر كتاب ز هر باب استخاره كنم

شب و خیال و سراغ تو،باز می آیم
كه بهت خانه ی در بسته را نظاره كنم

تو كی ز راه میایی كه شهر شبزده را
به روشنایی چشمم چراغواره كنم؟

ز یاس های تو مشتی بپاشم از سر شوق
به روی آب و قدح را پر از ستاره كنم

هزار بوسه ی از انتظار لك زده را
نثار آن لب خوشخند خوشقواره كنم

هنوز هم غزلم شوكرانی است الا
كه از لب تو شكرخندی استعاره كنم

 به اقتدای تو

تکبیر زدم

قیامتی نبود

قد قامتی نبود

بی صور

به بلندای دار منصور

تا خون را به اعتراف وادارد

که در عشق دو رکعت است که وضوی آن درست نیاید

الا به اشک.